Vandaag is het 1 maand geleden dat mijn beste vriend zijn grootste wens uitkwam: euthanasie. Een maand die voelde als een half jaar. Achter de schermen werkten De Meeuw en ik v-i-e-r jaar samen, de weg naar zijn levenseinde was lang en hobbelig, maar voor hem zijn absolute hoogtepunt. Hij was zo dapper om mij op te bellen, om met me te delen wat zijn allergrootste wens was. Hij wist dat je tegen mij alles kunt vertellen, ik vind niet zo gauw iets raar.
Onze eerste ontmoeting was in Nijmegen bij de Wake Up Meditatieclub in de zomer van 2014. Was het toeval dat we ons beide hadden opgegeven voor de jongerenretraite zelfliefde en zelfcompassie in het klooster in Waldbröl in Duitsland? Al gauw kwam ik erachter dat De Meeuw de beste reisleider ever was. Tot in de puntjes had hij alles uitgezocht, geprint in een mapje zitten. De chaoot die ik kan zijn belandde zó in de hemel 🙂 Kort na die retraite had ik m’n eerste manische psychose en duurde het herstel lang.
In de zomer van 2019 mocht ik de verhuizing van De Meeuw coördineren. Hij zocht een heldere geest met overzicht. Hij kreeg van het hele gebeuren te veel stress, waar hij in heel z’n lichaam last van had.
Nu, tien zomers verder kijk ik naar de schoenen die ik van De Meeuw erfde. We bleken exact dezelfde schoenmaat te hebben, dat was echt grappig om te ontdekken een paar weken voor zijn dood. Nu hij gevlogen is, mag ik verder in zijn schoenen. De eerste weken kon ik niet eens naar die schoenen kijken zonder dat er grote tranen over mijn wangen rolden. Inmiddels heb ik er nieuwe veters ingedaan en wandel ik er iedere dag een rondje mee. De symboliek van het leven.
Hoezo is hij Pas Één Maand dood? Ik snap er geen kont van. Hoezo voelt dat als een half jaar? Nou ja, dat is best makkelijk uit te leggen, door die manische psychose natuurlijk. Waarbij ik alle besef van dag en tijd kwijt was. Waar een dag maar een paar uur duurde, een dutje voelde als een hele nacht slaap en ik begreep niks meer van de complexe begrippen “vandaag, morgen en gisteren”.
Even terug naar die schoenen van Wim. Morgen komt de lieve schat die mijn rol bij zijn begrafenis overnam met “de rest van de erfenis”. Iets van drie volle dozen. Ik dacht al, beter schrijf ik deze blog vandaag dan morgen, want het zou morgen zomaar eens een heftig emotionele dag kunnen zijn. Plan de campagne: er ligt een groot dekbedovertrek klaar. Meeuw-stijl. Als het te veel is gooi ik gewoon dat laken eroverheen. Zo deed hij dat tien jaar geleden al en is daar nooit mee gestopt. Vond ik in het begin nogal vreemd, maar je went er gauw genoeg aan. In de begrafenisaantekeningen vond ik deze steunende zin “Als het te moeilijk wordt, kies dan de makkelijkste weg. Of vraag hulp”.
Een paar dagen geleden dacht ik tijdens m’n wandel opeens aan de allerlaatste knuffel die ik van hem kreeg. Daar waren de grote natte tranen weer, dat was serieus de allerbeste knuffel die hij me ooit had gegeven. Terwijl hij anti-aanraken was, dat deed het autisme met hem. Nu ik dit typ zitten m’n ogen er weer vol mee, nattigheid. Niet meer dan normaal lijkt me zo. Gister tijdens de wandel kwam “Lauwe Rouw” in me op, gelijk schoot ik in de lach en reageerde met “M’n Reet!”
Een maand:
- Waarin ik dacht dat De Meeuws ziel in een springkasteel zat, dat dacht ik niet alleen, ik was er heilig van overtuigd!
- Waarin ik ongeoefend ukelele speelde met ons familiekoortje voor een volle zaal gasten op het grote feest van ons pap en mam.
- Waarin ik heb zitten mediteren op het graf van ons opa en oma, praatte met twee duiven die daar in een boom zaten, dat waren ons opa en oma, ze reageerden zelfs op hun namen.
- Op datzelfde kerkhof riep ik dat ik de reïncarnatie was van de Heilige Maagd Maria. Gevolgd door een interventie en Heel Veel Geregel (vooral door mijn broers).
- Een maand waarin ik nog nooit eerder zoveel hulpverleners op huisbezoek kreeg, ik tel het ff na, 38 stuks!! Ongelofelijk hè! Maar dit was De Manier om niet opgenomen te hoeven worden in de kliniek. Wat een geluk! Zo’n opname had m’n herstel echt geen kont geholpen. Dat weet ik nog van tien jaar geleden.
- Een maand waarin ik van “compeet in de war” weer voor een groot deel terug mezelf werd.
- Een maand met allerlei medicijnen, met allerlei bijwerkingen. Please poepsysteem, be with me!
- Een maand waarin ik van alles leerde over o.a. WhatsApp groepschat-uitnodigingen, over e-mails met bijlagen versturen, dingen die ik niet per se had willen leren, maar wat ooit handig kan zijn dat ik het nu wél weet.
De eerste maand in mijn leven die voelde als een Half Jaar.
Ik hoop met elke vezel in mijn lijf dat ik nooit meer zo’n intense maand hoef mee te maken……
Leave a Reply