Archives september 2024

In mijn manie schreef ik een interactieve speech voor de begrafenis van De Meeuw. Vandaag herschrijf ik dit script tot een begrijpbaar verhaal met een heldere rode draad: Naasten&Liefde. Een vrije versie van dit verhaal is voorgedragen op de begrafenis een maand geleden, door een grote lieverd die mijn rol van ceremoniemeesteres heeft overgenomen. Nu is het een begrijpelijk verhaal geworden voor jong en oud. Wat zich prima leent om ooit door te evolueren tot wat groters.

Er was eens een diepe donkere grot, helemaal achterin die grot, in het donkerste donker, zat een ontzettende sippe kleine Boeddha. Hij was verdrietig, eenzaam en sip. Het was echt geen fijne plek om te zijn. Hij had het ijskoud, voelde zich vreselijk alleen en hij had nergens zin in.

Opeens kwam er een herinnering die grot binnen gevlogen, het leek wel een droom. In die droom zag de kleine Boeddha 59 chocolade bruine schaapjes en 1 regenboogschaapje. Het was een beeld van de retraite in Duitsland van tien jaar geleden. De kleine Boeddha was daar samen met het regenboogschaap.

Met de komst van deze herinnering verscheen er licht in de duisternis in de grot van de kleine Boeddha. Hij besluit om een hele dappere zet te doen. Hij belt het regenboogschaap op en hij zegt: HELP ME!

Vanaf dat eerste telefoontje wordt het steeds een beetje lichter in de grot,
er verschijnt een glimlachje op het gezicht van de kleine boeddha, telkens als hij aan de telefoon is met het regenboogschaap.

Na een tijdje is de grot helemaal verlicht en besluit de kleine Boeddha om eens buiten de grot te gaan kijken. Hij komt langzaam in beweging en hij neuriet een liedje: in out, deep slow. Tijdens deze bewuste wandeling ziet hij de kleuren om zich heen langzaam veranderen, wat zwart was werd grijs, wat donker grijs was werd licht grijs en uiteindelijk is al het grijs verdwenen. Hij komt bij een voetbalveld aan. De kleine Boeddha houdt wel van een spelletje, maar er is helemaal niemand om mee te spelen. Toch rolt hij zich op als een bal en gaat voor het doel liggen. Het regenboogschaap is intussen veranderd in een goede Fee die vanaf de zijlijn toekijkt. Elke keer als de kleine Boeddha de goede Fee ziet krijgt hij een glimlachje op zijn gezicht.

Er verschijnen spelers op het veld. Allemaal in andere shirtjes. Het zijn de shirtjes die de kleine Boeddha het mooiste vindt. Op het bord bij het veld komt te staan Welkom FC De Meeuw (Dit kleurrijke team zijn de hulpverleners van De Meeuw: Team Up, Power Up) De kleine Boeddha is blij met zijn vrolijke team. Hij is niet meer alleen en voelt zich een stuk beter als toen hij in z’n eentje achterin die donkere grot zat.

Er klinkt een fluitsignaal. Het is tijd voor de wedstrijd! FC De Meeuw is compleet en ze spelen tegen De Kwaaie Kraaien. Een team volledig gekleed in het zwart en ze kijken allemaal niet zo vrolijk. (De spelers zijn vooral Pro Life en begrijpen niets van de wens om dood te gaan.)

Er komen suppporters bij, ook kleurrijke types met een spandoek HUP FC De Meeuw!   (= ik geloof in jou, je kunt het, vertrouwen, steun etc)  
Het fluitsignaal klinkt en de Boeddha bal wordt door de spelers in beweging gebracht. 
Een spannende wedstrijd die een beetje saai begon met veel tikkie hier, tikkie daar, zoals bij echt voetbal gaat de bal veel terug naar het veilige middenveld, valt er iemand, duwt iemand een ander, worden er kaarten uitgedeeld, zijn er wissels, opeens besluit 1 speler van FC De Meeuw om bij De Kwaaie Kraaien te gaan spelen. Nog een paar corners, een keertje hands, en vrije trappen omdat het hands was, of had de scheidsrechter het nou niet goed gezien? Het wordt pas echt spannend in de tweede helft als er een paar leden van De Kraaien ook gekleurde shirtjes aantrekken. Het team van FC De Meeuw neemt toe in kracht, iemand van het zwarte team krijgt een tweede gele kaart en wordt van het veld gestuurd. Het hele team van FC De Meeuw wordt steeds groter en krachtiger. In de laatste minuut van deze wedstrijd scoort uiteindelijk FC De Meeuw het winnende doelpunt! De supporters juichen! Wat een opluchting!

Wat gebeurt er dan opeens met de bal? Hij transformeert naar een grote witte vogel, die wegvliegt, de rust, vrede en vrijheid tegemoet gaat, zonder beperkingen. De kleine Boeddha is verlost. Het lijden is nu klaar. De Meeuw is gevlogen.
In de sprookjes zoals jij en ik die kennen is het einde altijd van “Ze leefden nog lang en gelukkig”. Maar dit is niet Het einde, maar een einde van een hoofdstuk: No coming, No Going, No After, No Before. Dit verhaal laat zien wat er kracht er zit achter om hulp vragen, en wat er gebeurt als je gaat samenwerken, Team Up, Power Up. Een verhaal over Naast & Liefde: Naastenliefde.

Met liefde,
Marieke ook herkenbaar als het  regenboogschaap of de goede Fee. 

P.S: De gasten van de begrafenis kregen als aandenken een medaille mee met daarop de boeddha zoals De Meeuw hem altijd tekende

Tien jaar geleden tijdens m’n opname bij Reinier van Arkel in Vught had ik er voor het eerst mee te maken: m’n korte termijngeheugen dat tijdelijk haperde. Stel je voor je gaat zo douchen, je hebt al je kleren al uit, het is koud in je blootje, maar als je klaar bent met douchen weet je niet meer wat te doen. Dan sta je daar in je kippenvel te druppen in een handdoek. Omdat ik wist dat ik na het douchen niks meer wist, kon ik iets bedenken om die situatie te redden – Ik noemde mezelf toen Professor Kierewiet – De oplossing was vrij simpel, want het eerste wat je zag als je uit die douche kwam, was het voeteneinde van het bed. Daar lag ondergoed klaar en sokken. En richting het hoofdeinde kwam ik alle kledingstukken tegen in de juiste volgorde, met op het hoofdkussen: een haarborstel, lippenbalsem, deo en de ketting met daaraan de kamersleutel. Zo had niemand (behalve ikzelf) door dat ik totaal niet naar behoren functioneerde. Op het prikbord had ik een blaadje hangen met Hoera het is vandaag, waar iedere dag een nieuwe dag en datum op kwam te staan. Daarnaast hing het week programma.

Een maand geleden was ik opnieuw Professor Kierewiet. Omdat ik me nog veel herinnerde van de vorige keer, kon ik vrij vlot oplossingen bedenken voor de actuele staat van zijn. De Meeuw had me in zijn laatste dagen een lamineer apparaat meegegeven en een bult van die lamineer vellen. Ik helemaal blij want dat ontbrak er nog aan in mijn leven, gelamineerde zaken. Omdat ik ook niks snapte van de veel te complexe begrippen als vandaag, morgen en gisteren, en ik non-stop alleen maar in het NU was, bedacht ik daar ook iets voor. Want als je al niet kunt communiceren wat je die ochtend hebt gedaan, dan is alle hulp van een extern geheugen meer dan welkom.
Waar je op de basisschool woorden in lettergrepen leert hakken, hakte ik hier de dagen in 4 blokken:
– Ochtend (tot aan de lunch)
– Middag (tot aan het avondeten)
– Voor avond (tot 20:00u)
– De laatste ronde (tot het naar bed gaan)
Elk blok kreeg z’n eigen gelamineerde kaart met daarop de activiteiten/taken die in dat dagdeel horen. Met een whiteboard stift kun je dan afstrepen, en nadien met een doekje poets je hem weer schoon voor de volgende dag. Werkte als een trein! Mevrouw Stemband van De Grote Meneer Kaktus show had ook nog een klein rolletje hierin: “de eerste ronde!” Want, niet onbelangrijk, het mag ook leuk zijn terwijl de situatie eigenlijk om te huilen is. (tekst gaat verder onder de afbeeldingen)

Uiteindelijk heb ik maar een paar weken met deze mooie kaarten gewerkt tot ik weer meer en meer op eigen benen kon staan. Ik ben van mening dat zulk soort structuur kaarten voor veel meer mensen van groot nut kan zijn.
Dan was er ook nog de grote Hoera het is vandaag invulkaart.
Op de achterkant had ik allerlei vrolijke muziek suggesties gezet. Want dingen gaan gemakkelijker met een ondersteunend leuk deuntje of meezingers.

Na de fase van deze dagdeelkaarten kwamen de plakbriefjes, daar schreef ik steeds 4 of 5 dingen op, en als ik bij de onderste was aangekomen maakte ik een nieuw briefje.

Inmiddels werk ik weer met m’n gewone To Do Today lijstjes. Maar de “friendly reminders” die overal in huis hangen, mogen voorlopig blijven.
Ik vind ze nuttig en gezellig. ’t Helpt dus dan is ’t goed! (tekst gaat verder onder afbeelding)

Mocht je iemand kennen in je omgeving die op wat voor manier dan ook behoefte heeft aan structuur of een praktisch werkbaar extern geheugen. Voel je vrij om vanuit liefde deze blog te delen. Sinds 2011 weet ik dat ik de dingen die ik meemaak niet alleen voor mezelf meemaak, maar dat andere mensen en vooral de jongere generaties daar ook van mogen leren, zodat ze hopelijk niet in dezelfde valkuilen van het leven zullen kukelen. 

Vandaag is het 1 maand geleden dat mijn beste vriend zijn grootste wens uitkwam: euthanasie. Een maand die voelde als een half jaar. Achter de schermen werkten De Meeuw en ik v-i-e-r jaar samen, de weg naar zijn levenseinde was lang en hobbelig, maar voor hem zijn absolute hoogtepunt. Hij was zo dapper om mij op te bellen, om met me te delen wat zijn allergrootste wens was. Hij wist dat je tegen mij alles kunt vertellen, ik vind niet zo gauw iets raar.

Onze eerste ontmoeting was in Nijmegen bij de Wake Up Meditatieclub in de zomer van 2014. Was het toeval dat we ons beide hadden opgegeven voor de jongerenretraite zelfliefde en zelfcompassie in het klooster in Waldbröl in Duitsland? Al gauw kwam ik erachter dat De Meeuw de beste reisleider ever was. Tot in de puntjes had hij alles uitgezocht, geprint in een mapje zitten. De chaoot die ik kan zijn belandde zó in de hemel 🙂 Kort na die retraite had ik m’n eerste manische psychose en duurde het herstel lang.

In de zomer van 2019 mocht ik de verhuizing van De Meeuw coördineren. Hij zocht een heldere geest met overzicht. Hij kreeg van het hele gebeuren te veel stress, waar hij in heel z’n lichaam last van had.
Nu, tien zomers verder kijk ik naar de schoenen die ik van De Meeuw erfde. We bleken exact dezelfde schoenmaat te hebben, dat was echt grappig om te ontdekken een paar weken voor zijn dood. Nu hij gevlogen is, mag ik verder in zijn schoenen. De eerste weken kon ik niet eens naar die schoenen kijken zonder dat er grote tranen over mijn wangen rolden. Inmiddels heb ik er nieuwe veters ingedaan en wandel ik er iedere dag een rondje mee. De symboliek van het leven.

Hoezo is hij Pas Één Maand dood? Ik snap er geen kont van. Hoezo voelt dat als een half jaar? Nou ja, dat is best makkelijk uit te leggen, door die manische psychose natuurlijk. Waarbij ik alle besef van dag en tijd kwijt was. Waar een dag maar een paar uur duurde, een dutje voelde als een hele nacht slaap en ik begreep niks meer van de complexe begrippen “vandaag, morgen en gisteren”.

Even terug naar die schoenen van Wim. Morgen komt de lieve schat die mijn rol bij zijn begrafenis overnam met “de rest van de erfenis”. Iets van drie volle dozen. Ik dacht al, beter schrijf ik deze blog vandaag dan morgen, want het zou morgen zomaar eens een heftig emotionele dag kunnen zijn. Plan de campagne: er ligt een groot dekbedovertrek klaar. Meeuw-stijl. Als het te veel is gooi ik gewoon dat laken eroverheen. Zo deed hij dat tien jaar geleden al en is daar nooit mee gestopt. Vond ik in het begin nogal vreemd, maar je went er gauw genoeg aan. In de begrafenisaantekeningen vond ik deze steunende zin “Als het te moeilijk wordt, kies dan de makkelijkste weg. Of vraag hulp”.

Een paar dagen geleden dacht ik tijdens m’n wandel opeens aan de allerlaatste knuffel die ik van hem kreeg. Daar waren de grote natte tranen weer, dat was serieus de allerbeste knuffel die hij me ooit had gegeven. Terwijl hij anti-aanraken was, dat deed het autisme met hem. Nu ik dit typ zitten m’n ogen er weer vol mee, nattigheid. Niet meer dan normaal lijkt me zo. Gister tijdens de wandel kwam “Lauwe Rouw” in me op, gelijk schoot ik in de lach en reageerde met “M’n Reet!”
Een maand: 

• Waarin ik dacht dat De Meeuws ziel in een springkasteel zat, dat dacht ik niet alleen, ik was er heilig van overtuigd! 
• Waarin ik ongeoefend ukelele speelde met ons familiekoortje voor een volle zaal gasten op het grote feest van ons pap en mam.
• Waarin ik heb zitten mediteren op het graf van ons opa en oma, praatte met twee duiven die daar in een boom zaten, dat waren ons opa en oma, ze reageerden zelfs op hun namen.
• Op datzelfde kerkhof riep ik dat ik de reïncarnatie was van de Heilige Maagd Maria. Gevolgd door een interventie en Heel Veel Geregel (vooral door mijn broers).
• Een maand waarin ik nog nooit eerder zoveel hulpverleners op huisbezoek kreeg, ik tel het ff na, 38 stuks!! Ongelofelijk hè! Maar dit was De Manier om niet opgenomen te hoeven worden in de kliniek. Wat een geluk! Zo’n opname had m’n herstel echt geen kont geholpen. Dat weet ik nog van tien jaar geleden.
• Een maand waarin ik van “compeet in de war” weer voor een groot deel terug mezelf werd.
• Een maand met allerlei medicijnen, met allerlei bijwerkingen. Please poepsysteem, be with me! 
• Een maand waarin ik van alles leerde over o.a. WhatsApp groepschat-uitnodigingen, over e-mails met bijlagen versturen, dingen die ik niet per se had willen leren, maar wat ooit handig kan zijn dat ik het nu wél weet.

De eerste maand in mijn leven die voelde als een Half Jaar.
Ik hoop met elke vezel in mijn lijf dat ik nooit meer zo’n intense maand hoef mee te maken…… 

Onzichtbaar ziek zijn in beeld gebracht – in mijn geval een bipolaire stoornis met soms een manische psychose.

Het is allemaal heel duidelijk als iemand met een been in het gips zit. Dan zijn er eigenlijk maar een paar vragen: Hoe is het gebeurd? En: Hoe lang nog voor het gips eraf mag?

Als het gaat om onzichtbare ziektebeelden, dan komen we op een vrij onduidelijk terrein terecht. Ik ga een poging doen om in heldere taal uit te leggen wat voor effecten de  bipolaire stoornis op me heeft en waarom ik zoveel baat ga hebben bij een stabiliserend medicijn, terwijl ik net een jaar fluitend zonder pillen heb geleefd.

Deze blog is als het ware een mini-uitvoering van mijn signaleringsplan, waar ik met hulp van crisisdienstmedewerkers de afgelopen weken (en nu nog) hard aan het werk ben om het helemaal up-to-date te krijgen.

De tekening op de foto boven deze blog legt het een beetje uit.

Fase 0: Balans

Als ik goed in balans ben, is er weinig aan de hand. Ik kan een gewoon leven leiden. Beetje sporten, beetje werken, beetje plannen maken, beetje leuke dingen doen. Gaat allemaal prima. De verhouding tussen rood en paars is half om half. Ik zorg goed voor mezelf en mijn stem is meestal rustig. Mijn huis is acceptabel op orde. Dingen lopen gewoon zoals ze horen te lopen.

Fase 1: Onrust/uit balans

Als de balans kwijt is, wordt het leven wiebelig. Het humeur gaat de blender in op de lage stand. Huilen, piekeren, moeilijke gedachtes, het gevoel hebben dat je de grip kwijtraakt, slechter slapen, minder gezellig humeur, korter lontje. Wat in Fase 0 gewoon is, gaat dan allemaal niet meer zo vanzelf, maar ik wil dat perse toch allemaal wel kunnen…. Daarmee neemt de drift in het paarse deel van het poppetje toe.

Naast dat humeur dat gaat wiebelen, ben ik ook de hele tijd mijn spullen kwijt, met de sleutels voorop. Mijn hoofd loopt voller en voller en de grip raak ik steeds meer kwijt. Alles in het leven wordt lastiger en ik ga me als een tijger vastbijten in projecten. Ik ga harder rennen voor een ander dan voor mezelf, met het gevolg dat ik steeds minder aandacht heb voor mijn huis en mezelf. Mijn stem klinkt niet meer rustig en ik begin steeds vlugger te praten, en soms ook onsamenhangend. Je ziet in de tekening dat mijn hoofd als het ware los komt te staan van mijn lijf en de balans/disbalans-verhouding is niet meer half om half. 

Fase 2: Foute boel

Je ziet in de tekening dat mijn hoofd een ballon is geworden die omhoog is gevlogen. Het lijf kan nog net het onderste stukje van het touwtje vasthouden, maar heeft geen kracht meer om de ballon naar beneden te trekken. In Fase 2 ben ik al in de TURBO-stand terecht gekomen. Ik praat heel snel, met heel veel woordgrapjes, maar ook warrig met vreemde ideeën en grote plannen. Ik slaap steeds slechter, word steeds meer moe en ga dat compenseren met zoet en ongezond eten (keigevaarlijk!)
Je zou me in deze fase een stuiterbal kunnen noemen. Zoals aan de tekening te zien ben ik nauwelijks nog in verbinding met mezelf en dat kan op allerlei vlakken destructief zijn.

Fase 3: Crisis

Het besef van dag en tijd is helemaal verdwenen. Ik slaap nog maar 3 à 4 uur per nacht. Heb het ont-zet-tend druk met van alles en nog wat. Hier komt contact met God of Jezus of de Heilige Maagd Maria erbij. Dit soort contact maakt het overduidelijk dat het om een psychose gaat. In mijn geval zou het ook omschreven kunnen worden als een kleurrijke bizarre sprookjestrip. Ik ben ontzettend ontremd en alle begrenzing is eraf. Ik flap er zonder na te denken van alles uit tegen wie ik maar tegenkom en dat kan mensen echt flink aan het schrikken maken.

Wat ik nodig heb zijn:

• goede nachten slaap (met hulp van medicijnen)
• rust in mijn hoofd (met hulp van medicijnen)
• een rustige omgeving om terug in mijn lijf te zakken
• en een medicijn dat helpt om terug stabiel te worden

Die eerste 2 medicijnen slik ik sinds maandag 19 augustus, en dat laatste ben ik gister pas mee gestart. Dat kon niet sneller.

Om van een hogere fase naar een lagere te zakken, zijn een hele bult acties nodig die met een moeilijk woord interventies worden genoemd. Als je zelf eens zou denken: wat zou er mij helpen als ik rustig zou moeten worden, maar dat niet 1-2-3 automatisch zou worden?

* rustige muziek * ademhalingsoefeningen * voetmassage * sauna * wandelen in het bos * huisdieren knuffelen * op tijd naar bed gaan * meditatie * pyjamadag houden * meer tijd nemen om antwoord op vragen/verzoeken te geven * agenda management, niet te vol, genoeg rust * voetenbadje, + het hele arsenaal aan wat je kunt bedenken bij zelfzorg en zelfliefde

Maarrrrr als je dan eenmaal per ongeluk in Fase 3 bent aangekomen, dan zijn de acties net even anders, namelijk bellen met psychiater/huisarts/crisisdienst. Medicijnen accepteren en eventueel zelfs een opname in het ziekenhuis of psychiatrische kliniek.

Door een sterk sociaal vangnet hoefde ik deze keer niet opgenomen te worden. Maar het is niet zo dat je met een handje pillen weer bent waar je voor de disbalans was. Dat heeft tijd nodig en vooral veel rust.
Die hersenen hebben als het ware flink in de knoop gezeten. Zoals een gebroken been gips nodig heeft om dat bot netjes te doen helen, heeft die bovenkamer waar toch een flinke error is geweest ook de tijd en ruimte nodig om te helen/rust te komen/terug te zakken naar het gezonde tempo.

Als het leven rustig kabbelt, heb ik geen tot weinig problemen met de bipolaire diagnose, maar als door een sterfgeval de hele boel in een extreme stroomversnelling komt, met een manische psychose als uitkomst, tja, dan is het opeens een stuk minder gezellig. Veranderen kan ik het niet, deze kwetsbaarheid hoort bij mijn leven, wat ik wel kan doen is zo goed mogelijk voor mezelf zorgen, en zo min mogelijk brokken maken.

Binnenkort is m’n 2024-signaleringsplan klaar, de mensen uit mijn sociale netwerk zullen dit uitgebreide document in hun mailbox ontvangen.

Pas op voor ladders en zwarte katten als vrijdag de 13de niet je dag is, en zo niet, heb een heerlijk weekend! Lekker herfstig, Love it!

Lang lang geleden ergens tijdens mijn studie Food Innovation aan de HAS (2003-2007) volgde ik een training die ging over De 6 Denkhoeden van ene Meneer De Bono. 

Tijdens mijn dagje sauna donderdag kwamen die verschillende denkstijlen opeens omhoog. 

Want hoe de F leg je aan iemand uit wat er zo ongeveer precies in je hoofd is gebeurd? Elke mens heeft een ander systeem in de bovenkamer. De ene denkt beeldend, de ander analytisch. Zoveel mensen, zoveel wensen. 

Zie hier mijn oplossing voor de diversiteit aan mensen, en mijn verschillende uitleggen over de gezondheid in mijn hoofd. Ik ben niet zoals Meneer De Bono, dus ik heb er meer dan 6 😉   

Moeder aan jong kind: 

Marieke had een disco in haar hoofd. Ook ’s nachts, er was geen knopje waar ze de disco mee uit kon zetten. Daardoor kon ze niet goed slapen, ze werd helemaal gek van de disco in haar hoofd. Ze werd er echt supermoe van. 

Oplossing: Heel veel uitrusten op een plek zonder disco. 

De ICT-specialist: 

Marieke heeft een vastloper, een zogenaamd Blauw Scherm. De software is flink verouderd, eerst de boel updaten, dat duurt altijd ff,  een harde reset, dan de geheugenkaarten goed opschonen en opnieuw opstarten. 

Oplossing: software-update en geheugen opschonen.

De Medisch geschoolde mens:

Marieke lijdt aan waanideeën, is de realiteit kwijt. Zij heeft een serieuze ziekte van de geest. In principe heeft ze levenslang, want deze ziekte is niet te genezen. 

Oplossing: medicijnen (het liefst zo veel mogelijk) 

De onderwijzer: 

Marieke’s hersenen hebben flink in de knel gezeten. Zoals een noot in een notenkraker. Je bent vast wel eens in een bibliotheek geweest, daar staan heel veel open boekenkasten achter elkaar. Als de eerste omvalt, vallen ze allemaal als dominostenen om. Boeken vallen uit de kasten. Boeken vallen open en zinnen uit het ene boek gaan zich zomaar koppelen aan hoofdpersonen van een ander boek en dit gaat zo maar door tot er hele rare verhalen zijn gevormd. Je weet dan niet meer wat waar is en wat niet waar is. Zo raak je hartstikke in de war en wordt het een rommeltje in je hoofd en in je hart. In de film Inside Out/Binnenstebuiten (deel 1) zit zo’n scène maar dan met gekleurde ballen in plaats van boeken. 

Oplossing: Op het gemakje alle omgevallen “boekenkasten” in Marieke’s hoofd terug rechtop zetten en alle boeken terug op hun plek zetten. Zodat elke hoofdpersoon weer in het juiste verhaal zit. Dit duurt een poos, want Marieke heeft een bijzonder grote bibliotheek in haar hoofd zitten. 

Een stam ergens diep in Afrika: 

Marieke heeft een ontmoeting gehad met het bovennatuurlijke. Nu heeft ze de wijsheid van een sjamaan. Nu is zij de wijze vrouw van de stam en zal iedereen die een probleem heeft bij Marieke naar de oplossing komen vragen. 

Oplossing: er is geen probleem, dus er is ook geen oplossing.

De Wiskundedocent: 

Het is een grote som: te hard werken + slecht slapen + jezelf voorbij lopen + een sterfgeval in de nabije omgeving + vermoeidheid + zoetigheid eten + gevoeligheid = Manische Pyschose 

Oplossing: De som ontleden en aanpassen. De negatieve invloeden laten omkeren door positieve en de uitkomst zal veranderen naar een positieve uitkomst.

Harry Potter: 

Marieke is een dappere tovenaarsleerling van Griffoendor. Zij is dapper, heeft lef en moed. Zij kan heel helder zien, denken, luisteren en voelen. Marieke is een groot talent en aanwinst voor Griffoendor op Zweinstein.  

Oplossing: Ik zie geen probleem, Griffoendor kan altijd dappere slimme tovenaarsleerlingen zoals Marieke gebruiken. 

Het Fantasierijke kind: 

In Marieke’s hoofd was er een ontploffing van alle herinneringen. Zo Bam Boem, ineens zo’n grote vuurbal jonge! Echt een spektakel van heb ik jou daar! Daarna was het een bende joh! Dat was wel jammer. 

Oplossing: Bende opruimen, hopelijk met hulp.

Mijn oude psychiater Jos Titulaer (overleden in 2018) zou het volgende gezegd hebben: 

Marieke, jij hebt een Goddelijke Ontmoeting gehad. Je hoeft je nooit meer zorgen te maken. Er wordt heel goed voor je gezorgd. 

Oplossing: er is geen probleem, dus is er ook geen oplossing. 

Lang verhaal kort 

Sommige mensen raken overspannen, sommige mensen krijgen een burnout, Marieke krijgt in plaats een Manische Psychose. Onder aan de streep is het allemaal hetzelfde. Er is teveel gebeurd aan heftige dingen in een te korte tijd. Daar krijgt een hoofd kortsluiting van. Ik ben geen elektrotechnicus dus heb ik Google gevraagd hoe kortsluiting ontstaat: 

Kortsluiting kan verschillende oorzaken hebben, bijvoorbeeld door verkeerd gebruik van elektrische apparaten of het niet goed werken of overbelasten van de stoppen- of groepenkast. 

Maar dan in een mensenhoofd. 

De komende tijd ga ik me vooral bezighouden met dingen waar ik rustig van word, maar ook blij. Hier een lijstje van dingen die kunnen helpen in zo’n situatie:  (naast het slikken van speciale medicijnen) 

Ademhalingsoefeningen, fietsZen, mooie dingen maken achter de naaimachine, muziek maken, zingen, op blote voeten lopen, offline zijn, therapeutisch knutselen, grondingsoefeningen, hand-en voetmassage, douchen/badderen, dagje sauna, wandelen in het bos, wandelen met een lieve hond, in de hangmat chillen, slaapyoga, meditatie, op de stoomkruk zitten met speciale kruidenmix, naar klankschalen of stemvorken luisteren met trillingen die het innerlijke systeem op 0 zetten, speciale sprays gebruiken, kalm huishoudelijke taakjes doen, beloningskaarten met stickers voor goed slapen, lego bouwen, de geur van sinaasappels, sjokken als een giraffe, en nog veel meer. 

Ook mijn gevoelens van me af schrijven is een goede oefening. Dat zal ik hier doen, in de Goede Tijden Slechte Tijden Blog 😉 

Mijn zomer liep even anders dan gedacht. Bijna 4 jaar na het uitspreken van de dappere woorden “ik wil niet meer leven” kwam de grootste wens van mijn beste vriend Meeuw op 15 augustus jl. uit. Zijn ziel werd bevrijd. Dat gegeven bracht mij zo uit balans dat ik in een manische psychose terecht kwam. Wie had dat nou ooit kunnen bedenken, dat je door een sterfgeval in een psychose terecht kunt komen? Ik in ieder geval niet.
Hoe doe je dat eigenlijk? Rouwen terwijl je in herstel bent van “het spook in je hoofd”. Het is als glibberen over dun ijs. Je wil vooruit maar het ijs kraakt en er zijn overal wakken. Het is gevaarlijk en spannend, maar door alle toestanden is je kracht emmertje helemaal leeg. Is het lek of moet dat emmertje eerst aan de lader om gevuld te worden?
Door wekenlang heel slecht slapen is dat emmertje steeds leger geraakt. En het emotie emmertje steeds voller.

Mijn zusje legde het heel mooi uit aan haar kinderen van 6 en 4. Tante Marieke heeft een disco in haar hoofd die niet stopt. 

Zelf had ik gisteren contact met een 11 jarige. Ik legde haar uit dat mijn hersenen flink in de knoop hebben gezeten. De knoop is er nu uit maar mijn hersenen zijn nog heel moe. Daarom dat ik ’s middags weer een klein dutje doe.

Inmiddels heb ik al 16 stickers voor goede nachten verdiend. De medicatie helpt me daarbij. Godzijdank.

Het verdriet komt in golven, soms wel, soms niet, soms weinig, soms veel, soms als je het niet verwacht. Op allerlei plekken heb ik al staan huilen, op stations, in treinen, op de fiets, in de Lidl bij de diepvriesafdeling, voor de Lidl bij m’n fiets en natuurlijk ook gewoon thuis op de wc en in bed. 

Al een paar weken voor Meeuws overlijden zei ik: “Het is of alle emoties samen in een blender zitten en niemand weet waar en wanneer er op een knopje wordt gedrukt, laat staan wat er dan uitkomt.
Niet echt helpend is de Perimenopauze met alle bijbehorende hormoonschommelingen. Noem het gerust een wilde achtbaan met heel veel middelvingers. Ik heb nog nooit zo vaak mensen en situaties in elkaar willen slaan. Mijn arcenaal aan vieze woorden is flink gegroeid. Mijn lievelings in het verkeer is Penis Op Wielen!! Elke 3 weken wil ik meppen, tieren, schelden, heel hard huilen en vooral vastgehouden worden in volledige veiligheid.

Om mezelf te kalmeren grijp ik naar de oude vertrouwde “middelen”:
De naaimachine, haaknaalden, gutsen, textielverf, kekengerei, snoeischaar voor buiten en natuurlijk de hoepel (behalve als ik me dol in mijn hoofd voel, bijwerking pillen) dan hoepel ik even niet. Herstelwerkzaamheden in de breedste zin van het woord. 

Samengevat is het een bult met spreekwoorden en gezegden:
De trein is ontspoord, we zullen moeten roeien met de riemen die we hebben, de pijp is leeg, het is dweilen met de kraan open, er zitten beren op de weg. Vul maar aan…..

Wat ik de komende tijd ga doen heeft vrij weinig te maken met mijn re-integratie traject. De massagestoel blijft ingeklapt, ik naai alleen therapeutisch om m’n geestelijke gezondheid te helpen helen. Rouwen heeft tijd nodig en het herstel van een manische pscychose heeft nog veel meer tijd nodig. 
Wat ik wél ga doen is af en toe een blog op mijn website zetten. Want de boel van je af schrijven is ook een gezond iets om te doen. 

Het zijn een hoop taboes die ik met – om te beginnen 1 schrijfsel doorbreek. 

Schrijven over: *niet willen leven * euthanasie * perimenopauze * psychose * rauwe rouw. 

Tot de volgende!
Marieke