Mijn zomer liep even anders dan gedacht. Bijna 4 jaar na het uitspreken van de dappere woorden “ik wil niet meer leven” kwam de grootste wens van mijn beste vriend Meeuw op 15 augustus jl. uit. Zijn ziel werd bevrijd. Dat gegeven bracht mij zo uit balans dat ik in een manische psychose terecht kwam. Wie had dat nou ooit kunnen bedenken, dat je door een sterfgeval in een psychose terecht kunt komen? Ik in ieder geval niet.
Hoe doe je dat eigenlijk? Rouwen terwijl je in herstel bent van “het spook in je hoofd”. Het is als glibberen over dun ijs. Je wil vooruit maar het ijs kraakt en er zijn overal wakken. Het is gevaarlijk en spannend, maar door alle toestanden is je kracht emmertje helemaal leeg. Is het lek of moet dat emmertje eerst aan de lader om gevuld te worden?
Door wekenlang heel slecht slapen is dat emmertje steeds leger geraakt. En het emotie emmertje steeds voller.
Mijn zusje legde het heel mooi uit aan haar kinderen van 6 en 4. Tante Marieke heeft een disco in haar hoofd die niet stopt.
Zelf had ik gisteren contact met een 11 jarige. Ik legde haar uit dat mijn hersenen flink in de knoop hebben gezeten. De knoop is er nu uit maar mijn hersenen zijn nog heel moe. Daarom dat ik ’s middags weer een klein dutje doe.
Inmiddels heb ik al 16 stickers voor goede nachten verdiend. De medicatie helpt me daarbij. Godzijdank.
Het verdriet komt in golven, soms wel, soms niet, soms weinig, soms veel, soms als je het niet verwacht. Op allerlei plekken heb ik al staan huilen, op stations, in treinen, op de fiets, in de Lidl bij de diepvriesafdeling, voor de Lidl bij m’n fiets en natuurlijk ook gewoon thuis op de wc en in bed.
Al een paar weken voor Meeuws overlijden zei ik: “Het is of alle emoties samen in een blender zitten en niemand weet waar en wanneer er op een knopje wordt gedrukt, laat staan wat er dan uitkomt.
Niet echt helpend is de Perimenopauze met alle bijbehorende hormoonschommelingen. Noem het gerust een wilde achtbaan met heel veel middelvingers. Ik heb nog nooit zo vaak mensen en situaties in elkaar willen slaan. Mijn arcenaal aan vieze woorden is flink gegroeid. Mijn lievelings in het verkeer is Penis Op Wielen!! Elke 3 weken wil ik meppen, tieren, schelden, heel hard huilen en vooral vastgehouden worden in volledige veiligheid.
Om mezelf te kalmeren grijp ik naar de oude vertrouwde “middelen”:
De naaimachine, haaknaalden, gutsen, textielverf, kekengerei, snoeischaar voor buiten en natuurlijk de hoepel (behalve als ik me dol in mijn hoofd voel, bijwerking pillen) dan hoepel ik even niet. Herstelwerkzaamheden in de breedste zin van het woord.
Samengevat is het een bult met spreekwoorden en gezegden:
De trein is ontspoord, we zullen moeten roeien met de riemen die we hebben, de pijp is leeg, het is dweilen met de kraan open, er zitten beren op de weg. Vul maar aan…..
Wat ik de komende tijd ga doen heeft vrij weinig te maken met mijn re-integratie traject. De massagestoel blijft ingeklapt, ik naai alleen therapeutisch om m’n geestelijke gezondheid te helpen helen. Rouwen heeft tijd nodig en het herstel van een manische pscychose heeft nog veel meer tijd nodig.
Wat ik wél ga doen is af en toe een blog op mijn website zetten. Want de boel van je af schrijven is ook een gezond iets om te doen.
Het zijn een hoop taboes die ik met – om te beginnen 1 schrijfsel doorbreek.
Schrijven over: *niet willen leven * euthanasie * perimenopauze * psychose * rauwe rouw.
Tot de volgende!
Marieke
Leave a Reply